La lingvaĵo de Visockij mulsupreniĝis al la lingvaĵo de la malsana popolo, kiu subkonscie kontraŭstarigis ĝin al la pompaj vortoj de la oficialaj sloganoj — oreskaj flikaĵoj sur la ĉifonoj de la mizera lando. Sed en la lasta periodo lia poezio atingis la plej altajn ŝtupojn kiel en Kanto pri nekantita kanto, Kanto pri Rusio, Balado pri la amo. Kaj dezirantoj povis ascendi kun la poeto al suproj de spirito.
En liaj kantoj aperas ankaŭ motivoj de morto, finalo, malgraŭ ke li petis al la destino plusi momenton, esperis, ke „mort’ por poetaro iĝis pli lontana”… Sed ĝi neeviteblis, kiel elaĉeto pro nia rigido, pro nia konsciigo kaj fine — por “spiri vivon en eterna verso”.
